Polscy twórcy sięgają najczęściej po komedię romantyczną i film sensacyjny. To właśnie te gatunki cieszą się dużą popularnością wśród widzów i zwykle osiągają finansowy sukces. Dlatego tak bardzo ucieszyłem się na wiadomość, że twórca kontrowersyjnego Placu zabaw, Bartosz M. Kowalski, przygotowuje pierwszy polski slasher. Horror
Agresywna kampania reklamowa sprawiła, że o istnieniu To my ciężko nie wiedzieć. Nożyce, czerwień i Lupita Nyong’o wydają się spoglądać na nas zewsząd, zapowiadając krew i strach. Znając apetyt polskiej publiczności na co głośniejsze filmy grozy, nie powinno to dziwić. Ja jednak uprzedzam – nowy
Z kinem grozy niestety bywa tak, że ciężko znaleźć film, który byłby chociaż dobry, nie wspominając o wybitnym. Zdarza się taki, owszem, ale jest to prawdopodobnie jeden na sto horrorów. Niestety dużo bardziej znane są superprodukcje wątpliwej jakości, które są albo zmarnowanym potencjałem, albo jednym
Nierzadko można usłyszeć, że żyjemy w “kulturze remake’u”. O tym, że filmowcy nie potrafią już tworzyć własnych historii, że muszą się wspomagać dorobkiem starszych twórców, że dzisiaj to już się nie robi oryginalnych opowieści i wszystko jest remakiem, sequelem, prequelem, rebootem i że w ogóle
O dziewczynie, która wraca nocą sama do domu (reż. Ana Lily Amirpour, 2014) „Jesteś grzecznym chłopcem?” – niski, przyprawiający o ciarki kobiecy głos rozlega się tuż przy twoim uchu. Kątem oka widzisz, jak ostre zęby zbliżają się tobie do gardła, ale przecież nie powiesz prawdy –
Najnowszy film greckiego reżysera Yorgosa Lanthimosa rozpoczyna się dosyć nietypowym kadrem. Swego rodzaju prolog przedstawia zbliżenie na otwartą klatkę piersiową oraz znajdujące się w niej ludzkie serce, rytmicznie pompujące krew. W tle pojawia się pompatyczna muzyka chóralna autorstwa Franza Schuberta. Dopiero po chwili okazuje się, że jest to scena operacji chirurgicznej. W ten sposób reżyser zaprasza widzów do swojego świata.
Klimatyczne filmy grozy i pełne akcji slashery. Brutalne gore i ekspresjonistyczne obrazy szaleństwa. Psychopatyczny morderca lub paranormalne zjawiska. Laleczki voodoo i mroczne zamczyska. Mimo szerokiej rozpiętości poruszanych tematów i dość dużej dowolności w korzystaniu z ikonografii, horror wciąż pozostaje jednym z najbardziej wyrazistych i najpopularniejszych gatunków filmowych. Co stanowi jego siłę i sprawia, że cieszy się ogromnym zainteresowaniem?
Krew się leje strumieniami, ludzkie wnętrzności latają we wszystkie strony, krzyki bólu i przerażenia zagłuszają odgłosy chrupania popcornu, a przed ekranem ucieszona gawiedź z napięciem śledzi kolejne losy nieszczęsnych bohaterów. Tak po krótce rysuje się dowolny seans filmu z serii Piła. Widzów przed ekranem nie brakuje, skąd więc w nas ta fascynacja horrorem gore?
Erotyzujący horror dla młodzieży może kryć w sobie więcej znaczeń, niż sądzisz, drogi widzu: podczas gdy ty podziwiasz na ekranie piękno kobiecych ciał i z napięciem czekasz na kolejny ruch krwiożerczej bestii, główny bohater walczy o status mężczyzny – czyli o swoje pierwsze dojrzałe zbliżenie z kobietą.
Wszyscy znamy Laleczkę Chucky, ba, niektórzy z nas nawet pamiętają, jaką swego czasu budziła grozę. Niektórzy z nas słyszeli o Martwej ciszy, a już na pewno o Annabelle. Po fali filmów grozy typu found footage, kinematografię przejmują obrazy, w których główną rolę grają lalki. Kolejnym z nich jest mający niedawno swoją premierę The Boy.
