Morderstwo, krew spływająca po ścianie, płacz. I po tym wszystkim widzowie wychodzą z kina z szerokim uśmiechem. Litość Babisa Makridisa nie jest może dziełem wybitnym, ale z pewnością – oryginalnym (jeśli udamy, że nigdy nie widzieliśmy żadnego greckiego filmu) i… całkiem przyjemnym. Odnoszę zresztą wrażenie, że gdyby tylko twórcy dopracowali parę elementów, powstałby prawdziwy majstersztyk.
Po bardzo dobrym, choć może niedocenionym debiucie – Kamperze (2016) – Łukasz Grzegorzek przedstawia kolejny film. Podczas gdy Kamper przeplatał komizm i elementy tak zwanego „feel-good movie” z poważną refleksją, Córka trenera łączy nudę z kiepskimi żartami. Niestety.
Michael był jednym z pierwszych, którzy grali superherosów. […] Miał wystarczająco dużo czasu i odpowiednią perspektywę, by jego doświadczenie dało filmowi szczególną moc. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym zrobić „Birdmana” bez niego[1] G. Iñárritu „Birdman czyli (Nieoczekiwane pożytki z niewiedzy)” (2014) wyreżyserowany przez Alejandro Gonzáleza Iñárritu to
Zabicie świętego jelenia udowodniło, że Lobster nie był jednorazowym anglojęzycznym sukcesem, a Yorgos Lanthimos nie jest byle egzotycznym sezonowcem, który na chwilę wpadł na nasze ekrany, by później zostać rzucony w odmęty zapomnienia. Teraz obdarowana dziesięcioma nominacjami do Oscara Faworyta chce nam śmiało oznajmić, że
Operator w skórzanych czarnych rękawiczkach nastawia projektor niczym ukryty morderca znęcający się nad swoją ofiarą. W tym przypadku jest nią widz, który nie wie jeszcze, że prawdziwą ofiarą stanie się dopiero jako słuchacz. Dźwiękowiec, jako partner w zbrodni, może kontrolować jak daleko poniesie się krzyk
Osobom zainteresowanym kinem termin blaxploitation jest zazwyczaj mniej lub bardziej znany. Popularny w latach 70. gatunek był ciekawym i do dziś omawianym zjawiskiem. Zdecydowanie rzadziej wspomina się natomiast o innym nurcie o podobnej do pierwszego nazwie, a mianowicie o turksploitation. Nie jest to niczym dziwnym, jako że nurt ten nie może pochwalić się żadną wartościową produkcją. Filmami powstającymi w nurcie tureckiego kina eksploatacji w latach 70. i 80. były przede wszystkim remake’i najgłośniejszych i najlepiej sprzedających się filmów amerykańskich. Światło dzienne ujrzały wtedy takie „dzieła” jak Cellat (nazywane Tureckim życzeniem śmierci) czy Three Big Men (znane jako Turecki Spider-Man). Filmy z tego nurtu nie były, mówiąc delikatnie, udane – były to zazwyczaj tanie i nieudolnie nakręcone produkcje, znane przede wszystkim z tego, że ich twórcy niewiele robili sobie z praw autorskich dotyczących filmów, które bezczelnie kopiowali.
„Erotyzm sam w sobie” – pisała o micie Androgyne Maria Kornatowska. Pełnia, przynależność do sfery boskiej, wyrwanie z ram biologicznej konieczności – to kolejne skojarzenia z wciąż obecną w kulturze postacią, łączącą rysy męskie i damskie. Filmowcy prędko dostrzegli możliwość reinterpretacji mitu „trzeciej płci”, bowiem
Nasze życie czasami wydaję się nudne. Nawet gdy mamy wszystko, czego pozornie potrzebujemy do szczęścia. Jednak brakuje czegoś, co sprawi, że pojawi się uśmiech na naszych twarzach. Przytłacza nas rytm życia, pośpiech, rutyna dnia codziennego. Męczą nas obowiązki. Często nie mamy czasu dla siebie. Zazdrościmy tym,
Szlacheckie życie Tilda Swinton (Katherine Matilda Swinton) urodziła się 5 listopada 1960 r. w Londynie, ale dzieciństwo spędziła na pograniczu Anglii i Szkocji – w zamku Berwickshire. Historia szkockiego rodu Swintonów sięga aż IX w., rodzinę tę od samego początku tworzyło grono znamienitych osób. Byli naukowcy,
Budulcem, z którego Lars von Trier konstruuje swój pomnik na placu kultury i sztuki, jest jego prowokacyjna emocjonalność. Można naturalnie zarzucić reżyserowi brak samokontroli czy wyczucia, ale nie interesującej wyobraźni, swoistej zachęty do zapoznania się z każdym jego dziełem. Tymi samymi cechami obdarował protagonistę swojego nowego filmu. Z jakim skutkiem?
