Czy będąc ograniczonym można stworzyć arcydzieło? Artysta posiadający absolutną wolność w procesie twórczym może stracić poczucie kreatywności. Czasami stawianie sobie barier pomaga w nieszablonowym myśleniu. Ich lekkie naginanie prowokuje do znajdowania nowych rozwiązań lub wybierania tych najprostszych. Właśnie na tym opiera się struktura ruchu przedstawionego przez duńskich reżyserów.
Filmowe realizacje Davida Lyncha w pierwszej kolejności ucieleśniają światy o dychotomicznej konfiguracji: emanacja złem – epatowanie dobrem. Do istotniejszego porządku znaczeń w twórczości reżysera należy zaliczyć ten, który wiąże się właśnie z zagadnieniem istnienia dwóch kategorii moralnych – dobra i zła; zwykle przedstawiane konwencjonalnie jako para przeciwstawnych zjawisk: sacrum i profanum, światło i ciemność, u Lyncha zdają się wzajemnie przenikać. Filmy twórcy podejmują w istocie temat współzależności obu kategorii, bazują na konceptach płynności i przenikalności. Zakresy obu pojęć ulegają znacznej dyfuzji, tworzą rozmyty gradient. Sedno twórczości reżysera tkwi w rejestracji dualistycznego wymiaru rzeczywistości i wynikających z takiego podziału destrukcyjnych konsekwencji. Można pokusić się o stwierdzenie, że twórca bada wręcz ontologiczny uraz wywołany dualizmem.
Pewien polski polityk powiedział: ,,Nie jest ważne, jak mężczyzna zaczyna, ale jak kończy’’. Filmografia Danny’ego Boyle’a przypomina sinusoidę, której koniec nie może dorównać początkowi. Coraz to nowe obrazy nie są nawet porównywalne do opus magnum autora – Trainspottingu. Więc czy reżyser spełni swój męski obowiązek?
Nick Cave rozpoczyna narrację od wygłoszenia stwierdzenia „Pod koniec XX wieku przestałem być istotą ludzką. To niekoniecznie źle, tak po prostu jest”. To zdanie oddaje w pełni charakter obrazu i pokazuje, że nie mamy do czynienia z typowym filmem dokumentalnym, jak na przykład Pearl Jam Twenty z 2011 roku, którego twórcy bez problemu zmieścili się w ramach konwencji. Różni się też zasadniczo od głośnego w 2012 roku filmu dokumentalnego Sugar Man
Babadook w reżyserii Jennifer Kent opowiada historię Amelii (Essie Davis), która zmaga się z niesfornym synem, Samuelem (Noah Wiseman). Chłopak twierdzi, że w ich domu mieszkają potwory. Z początku sceptyczna Amelia zmienia swoje podejście do słów syna, gdy w mieszkaniu pojawia się tajemnicza czerwona księga, zawierająca obrazki z tytułowym Babadookiem i niepokojące komentarze. Na pierwszy rzut oka ten australijski horror wydaje się odwoływać do najbardziej popularnych toposów filmów grozy. Mamy w nim obdarzone „widzeniem” dziecko, nocne potwory i samotny dom na skraju drogi. Jednak wraz z rozwojem akcji jesteśmy coraz bardziej pewni, że Babadook jest filmem innym – metaforycznym i z ambicją na awansowanie gatunku do miana sztuki.
Czytając zapowiedzi filmu Earl i ja, i umierająca dziewczyna, byłem przekonany, że będzie to opowieść podobna do filmu Gwiazd naszych wina. Ot, kolejna adaptacja książki o nastolatkach, których życie zmienia się przez straszliwą chorobę i którzy w obliczu śmierci zaczynają darzyć się uczuciem. Szczęśliwie, nie do końca miałem rację.
Trudno pisać o Bondach tak, jakby nie było innych Bondów. Coraz trudniej, może nawet jest to już niemożliwe. Co więcej – nad każdą recenzją wisi upiór eseju, co nieco zdeformowało tekst poniżej, jednak resztkami sił się obronił. To wciąż tylko recenzja, celowo okrojona z niektórych pokus. Co się stało przez ostatnich kilka lat?
Większość osób, gdy słyszy nazwisko Jamesa Franco, kojarzy je z komediowymi rolami lub Harrym Osbornem z filmowej trylogii Spider-Mana. Aktor jednak niejednokrotnie udowodnił, że potrafi wziąć na barki dużo cięższe role, a nawet jest w stanie udźwignąć cały film, jak to było w przypadku 127 godzin, co zresztą zakończyło się nominacją do Oscara za pierwszoplanową postać. Świadczy to o tym, że James Franco jest aktorem bardzo wszechstronnym, ale niestety często niedocenianym.
Subtelna, a zarazem silna. Obdarzona nieprzeciętną urodą oraz wybitnym talentem aktorskim. Kiedyś z Wysp Brytyjskich mogła jedynie pomyśleć o udziale w hollywoodzkiej produkcji, teraz ma to na wyciągnięcie ręki – mowa tu o angielskiej aktorce Carey Mulligan. Choć ma dopiero trzydzieści lat, współpracowała z takimi legendami kina jak Donald Sutherland, Susan Sarandon, Emma Thompson, Meryl Streep, Helena Bonham Carter czy Charlotte Rampling. Jej wielka przygoda z przemysłem filmowym rozpoczęła się od małej roli w adaptacji powieści Duma i uprzedzenie, gdzie partnerowała Keirze Knightley. Przełomem w karierze Brytyjki stała się kreacja w Była sobie dziewczyna Lone’a Scherfiga, za którą została nominowana do wielu prestiżowych nagród filmowych (BAFTY, Złotego Globu, Oscara). Od tamtej pory kunszt aktorski Mulligan rozwija się coraz lepiej. Efekty jej ciężkiej pracy będziemy mogli zobaczyć w dramacie kostiumowym Sarah Gavron Sufrażystka (polska premiera 6 listopada), gdzie zagrała pierwszoplanową rolę bojowniczki o prawa kobiet, Maud Watts. Wraz z polską premierą nowej produkcji z udziałem Carey Mulligan pojawiła się dobra okazja, by przypomnieć widzom jej najciekawsze wcielenia.
Problem ze współczesnymi horrorami polega na godnej pożałowania wyobraźni i powielaniu schematów przez twórców. Zaczyna się od absurdów scenariuszowych, a kończy na intelektualnej impotencji reżysera. A przecież tak niewiele trzeba, żeby przestraszyć widza. Steven Spielberg w Szczękach (1975) przyprawiał widzów o ciarki przy użyciu prostego rekwizytu, efektownego montażu i kapitalnej muzyki Johna Williamsa. John McTiernan w Predatorze (1987) długo utrzymywał napięcie, stosując technikę zdjęć w podczerwieni i z użyciem kamery termowizyjnej, zanim ostatecznie pokazał kosmicznego drapieżcę polującego na komandosów w południowoamerykańskiej dżungli. Można mnożyć przykłady i podawać tytuły wpisujące się w klasykę suspensu. Dziś twórcy tak mocno skupiają się na zaskakiwaniu widza, że zapominają, czemu gatunkowo ma służyć horror.
