logo dark logo light logo
  • HOME
  • RECENZJE
  • ARTYKUŁY
  • PUBLICYSTYKA
    • Kanapkowe Repertorium
    • CineTube
    • DokuMentalność
    • Operacja: Animacja – o filmie ręcznie robionym
    • W rytmie Tarantino – inspiracje Quentina
    • Smaki Egzotyki – najciekawsze kino azjatyckie
    • Recenzje Magii Kina
    • Kawa z chili – nieokiełznane kino Ameryki Łacińskiej
    • Poliż kino, polskie kino
    • Eastern – klasyka westernu
    • Kinootwarte – filmy nieoczywiste, nowe, ciekawe
    • Euro-wizje – najlepsze kino europejskie
    • Film-tank – historia i teoria kina
    • Woкół Rosjи – najlepsze kino rosyjskie
    • SINNERama – filmy, które grzeszą
  • O NAS
    • REDAKCJA
    • WOFIKA
  • FACEBOOK
logo
  • HOME
  • RECENZJE
  • ARTYKUŁY
  • PUBLICYSTYKA
    • Kanapkowe Repertorium
    • CineTube
    • DokuMentalność
    • Operacja: Animacja – o filmie ręcznie robionym
    • W rytmie Tarantino – inspiracje Quentina
    • Smaki Egzotyki – najciekawsze kino azjatyckie
    • Recenzje Magii Kina
    • Kawa z chili – nieokiełznane kino Ameryki Łacińskiej
    • Poliż kino, polskie kino
    • Eastern – klasyka westernu
    • Kinootwarte – filmy nieoczywiste, nowe, ciekawe
    • Euro-wizje – najlepsze kino europejskie
    • Film-tank – historia i teoria kina
    • Woкół Rosjи – najlepsze kino rosyjskie
    • SINNERama – filmy, które grzeszą
  • O NAS
    • REDAKCJA
    • WOFIKA
  • FACEBOOK
mobile-logo
  • HOME
  • RECENZJE
  • ARTYKUŁY
  • PUBLICYSTYKA
    • Kanapkowe Repertorium
    • CineTube
    • DokuMentalność
    • Operacja: Animacja – o filmie ręcznie robionym
    • W rytmie Tarantino – inspiracje Quentina
    • Smaki Egzotyki – najciekawsze kino azjatyckie
    • Recenzje Magii Kina
    • Kawa z chili – nieokiełznane kino Ameryki Łacińskiej
    • Poliż kino, polskie kino
    • Eastern – klasyka westernu
    • Kinootwarte – filmy nieoczywiste, nowe, ciekawe
    • Euro-wizje – najlepsze kino europejskie
    • Film-tank – historia i teoria kina
    • Woкół Rosjи – najlepsze kino rosyjskie
    • SINNERama – filmy, które grzeszą
  • O NAS
    • REDAKCJA
    • WOFIKA
  • FACEBOOK
Recenzja

„Zgubiłam swoje ciało” – Typowy film drogi z nietypową bohaterką

28 kwietnia 2020

Zgubiłam swoje ciało to francuska animacja, którą stworzył Jérémy Clapin. O filmie zrobiło się głośno po jego premierze na Netflixie, a później także dzięki nominacji do Oscara w kategorii długometrażowych filmów animowanych. Razem z Toy Story 4 i Klausem był wymieniany jako jeden z faworytów

Share
  • facebook
0 Comments
732 Views
by: Oskar Wadowski
Read More
Facebook Pagelike Widget
  • Artykuł
Fizyka kwantowa i relatywistyka w kinie. Jak wierność teoriom naukowym wpływa na gatunek science fiction?
House of Cards, czyli fantastyczny paradoks
Roger Moore
Roger Moore jako największa rola Rogera Moore’a
Cinerama - Marion Cotillard
Marion Cotillard – od paryskiego wróbelka do szkockiej femme fatale
Ostatnie wpisy
  • Nowa rzeczowość w filmach Georga Wilhelma Pabsta
  • Ciężar korony – Falstaff (Chimes at Midnight)
  • Amerykańskie graffiti na nowo ‒ Licorice Pizza
  • Olga Lipińska – dama i huzar, czyli komedia w Teatrze Telewizji
Dziewczyna z Portretu
Dziewczyna z portretu – w poszukiwaniu siebie
2 lutego 2016
Ana, mon amour
Ana, mon amour [RECENZJA] Wszyscy skończymy na kozetce
2 listopada 2017
Perwersyjne przyjemności: Litość [RECENZJA]
14 marca 2019
Nowa rzeczowość w filmach Georga Wilhelma Pabsta
25 czerwca 2022
Ciężar korony – Falstaff (Chimes at Midnight)
18 czerwca 2022
Amerykańskie graffiti na nowo ‒ Licorice Pizza
3 maja 2022
Facebook Pagelike Widget