Drew Barrymore. Szczerze o drodze do sławy

Bycie gwiazdą filmową nie zawsze wiąże się ze szczęściem, sławą i spełnieniem zawodowym. Drew Barrymore od urodzenia naznaczona była piętnem aktorstwa. Tradycja tego zawodu przekazywana z pokolenia na pokolenie, dla młodej Drew nie oznaczała szczęścia i radości młodych lat. Była to jej walka o siebie samą.

Początki kariery aktorskiej

Urodzona w 1975 roku w rodzinie aktorów, Drew Barrymore, już od samego początku swojego życia kierowana była w ramiona szeroko rozumianego kina. Ciekawostką może być fakt, że jej chrzestnym został sam Steven Spielberg. W wieku 11 miesięcy zagrała swoją „raczkującą” rolę w reklamie karmy dla psów. Można by pomyśleć, że był to pewnego rodzaju początek jej kariery aktorskiej. Dzieciństwo Drew było przesycone rolami różnego typu. W wieku dwóch lat otrzymała kolejną. Mając lat pięć, wzięła udział w dramacie telewizyjnym CBS Bogie i w tym samym roku otrzymała rolę w thrillerze sci-fi Kena Russella Odmienne stany świadomości.

Jej popularność zaczęła wzrastać. Otrzymywała coraz większe i poważniejsze role. Jako siedmioletnia dziewczynka była najmłodszą osobą, która pełniła funkcję gospodarza w programie Saturday Night Live. W wieku 9 lat została nominowana do Złotego Globu jako najlepsza aktorka drugoplanowa w filmie Charlesa Shyera Różnice nie do pogodzenia. Czas kojarzony z beztroską zabawą, szczęściem i zawieraniem dziecięcych przyjaźni ominął Drew szerokim łukiem. Ciągłe wywiady, obecność w prasie i okrzyknięcie jedną z najpopularniejszych aktorek na świecie miały znaczący wpływ na jej dalszy rozwój. Drew jako dziecko wpadła w pułapkę zastawioną przez hollywoodzkie sidła. Liczne spotkania z alkoholem z czasem zostały zabarwiane kolejnymi używkami.

W wieku 13 lat, uzależniona od kokainy gwiazda Różnic nie do pogodzenia, trafiła na odwyk, z którego wielokrotnie uciekała. Jedna z tego typu eskapad zakończyła się nieudaną próbą samobójczą młodej Drew. W roku 1991 ogłosiła zwycięstwo nad uzależnieniem i wydała książkę autobiograficzną Little Girl Lost, upamiętniając tym samym swoje przykre wspomnienie dzieciństwa.

Odbudowa drogą na szczyt

Lata 90. były dla Barrymore początkiem nowego i owocniejszego etapu życia. Po licznych upadkach zaczęła stopniowo odbudowywać swoją sławę. Główna rola w filmie Trujący bluszcz z roku 1992 była jedną z tych, które coraz bardziej ośmielały młodą aktorkę przed kamerami.
Ponownie została nominowana do Złotego Globu, tym razem za rolę Anity Minteer w filmie Guncrazy – Zawsze strzelaj dwa razy. Z czasem Drew otrzymywała coraz więcej propozycji filmowych i specyficznych ról. Przykładem takiego filmu był dramat telewizyjny Historia Amy Fisher z roku 1993, w którym Barrymore zagrała postać zabójczyni żony swojego kochanka. Później, po kilku innych epizodach, pojawiła się na ekranach jako psychicznie chora Casey Roberts z melodramatu Szalona Miłość. Za rolę licealistki w filmie Krzyk z 1996 była nominowana do Nagrody Saturna w kategorii najlepsza aktorka drugoplanowa, a w 1999 zdobyła tę statuetkę za główną rolę w filmie Długo i Szczęśliwie.

Aktorka zaczęła również angażować się w produkcję filmową. W roku 2000 spod skrzydeł agencji Flower Films, którą utworzyła wraz ze swoją przyjaciółką Nancy Juvonen, wyfrunęły dwie części Aniołków Charliego oraz 12 innych tytułów, między innymi Starsza Pani musi zniknąć, która na ekrany wyszła w roku 2003, 50 pierwszych randek, Donnie Darko czy Ten pierwszy raz. W roku 2009 odegrała rolę Małej Edie w dramacie biograficznym Szare ogrody. Opowiadał on historię dwóch krewnych Jackie Kennedy. To dzięki tej roli Drew otrzymała nominację do nagrody Emmy i zdobyła statuetkę Złotego Globu oraz Satelity za rolę najlepszej aktorki. Za tę rolę otrzymała również nagrodę od Stowarzyszenia Aktorów Filmowych. Obecnie jej nazwisko kojarzymy z licznymi komediami i miłosnymi historiami takimi jak Rodzinne rewolucje czy Już za Tobą tęsknie. Widywana na ekranach obok Adama Sandlera czy Hugh Granta, podbija serca fanów komedii romantycznych.

Istota jej twórczości aktorskiej składa się z dwóch biegunów. Z jednej strony zapomniane dzieciństwo, praca od najmłodszych lat, używki, próby samobójcze. Z drugiej komedie romantyczne, radość na ekranach, modeling, liczne nominacje i nagrody. Kontrast. 

 

 

Justyna Trela