Spór o różnice między sztuką a rozrywką staje się coraz mniej istotny, jednak wciąż intuicyjnie daje się wyczuć pęknięcie między "sztuką wysoką" a innymi rodzajami spędzania czasu. Kino było pod tym względem przełomowe: ostatecznie udowodniło, że arcydzieło może bawić i niekoniecznie wymagać arcykompetencji. Oczywiście, wiedza
Milla Jovovich w jaskrawych, pomarańczowych włosach, Bruce Willis przefarbowany na blond, Gary Oldman jako szwarccharakter, rozwrzeszczany Chris Tucker i wszechobecny kamp w świecie przyszłości. Te wszystkie abstrakcyjne aspekty łączą się w jedną z najlepszych space oper w historii. Luc Besson pod koniec lat 90. postanowił spełnić swoje odwieczne marzenie i na podstawie historii, które pisał jako dwudziestolatek, zrealizował Piąty Element. Co sprawia, że ten film jest tak dobry, nawet po 20 latach od premiery?
W kinie azjatyckim niezwykle popularny jest rodzaj filmów o nazwie Wuxia. Są to historie wojowników Kung-fu, którzy przez nabyte w klasztorze Shaolin umiejętności walki, podróżują po świecie, nieustannie balansując pomiędzy spokojem ducha, a ekwilibrystyczną walką. Jednym z najlepszych przykładów kina Wuxia jest Przyczajony tygrys, ukryty smok, który lawiruje pomiędzy spokojnymi scenami ekspozycyjnymi, a niezwykle widowiskowymi scenami walki.
Whitney (2018), reż. Kevin Macdonald Kevin Macdonald już w pierwszych minutach swojego nowego dokumentu daje do zrozumienia, że jego dzieło nie jest żerującym na sławie zmarłej artystki leniwym reportażem. Gdy w otwierającym film teledysku do How will I know głos Whitney zaczyna się zniekształcać, a obrazy
Thelma (2018), reż. Joachim Trier
Niezbyt pochlebne opinie znajomych, marny trailer i kolidowanie z meczem Anglia-Chorwacja sprawiły, że na Thelmę wybierałem się jedynie z zawodowego obowiązku. W pierwszej scenie ojciec, przebywający z kilkuletnią córką na polowaniu, celuje najpierw w sarnę a potem w swoje dziecko, by po chwili napięcia nie strzelić do nikogo. Bałem się, że mieszanina nachalnej symboliki i surowych, estetycznych zdjęć zapowiada kolejny pseudo-inteligentny dramat, którego głębia treści skłoni mnie do ukradkowego odpalenia relacji z półfinału na telefonie. A potem… a potem film rozdarł mnie na dwie części.
Zanim Quentin Tarantino zrealizował swoją wariację gatunkową na temat II wojny światowej, tytuł Inglorious Bastards kojarzony był przez niektórych z jednym z najbardziej cenionych włoskich reżyserów kina eksploatacji – Enzo G. Castellarim. W 1978 roku Castellari stworzył film, który zapadł w pamięci Tarantino tak bardzo, że niemal 30 lat później reżyser Pulp Fiction postanowił zaczerpnąć od niego tytuł i nakręcić swoje Ingluorious Basterds (Bękarty Wojny). Jak się zatem mają Bohaterowie z piekła (bo taki jest oficjalny polski tytuł włoskiego Inglorious Bastards) do późniejszego filmu Quentina Tarantino?
