Nierzadko można usłyszeć, że żyjemy w “kulturze remake’u”. O tym, że filmowcy nie potrafią już tworzyć własnych historii, że muszą się wspomagać dorobkiem starszych twórców, że dzisiaj to już się nie robi oryginalnych opowieści i wszystko jest remakiem, sequelem, prequelem, rebootem i że w ogóle
Skamandryci to grupa poetycka istniejąca w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym. Jej styl charakteryzował potoczny język, a teksty były pełne witalności oraz radości z życia. Poeci z kręgu Skamandra skupiali się na pisaniu o zwykłych ludziach i codzienności. Najważniejsza była teraźniejszość. Nawiązywali również do tradycji oraz
Bohemian Rapsody to film, który już przed premierą budził kontrowersje. Fani zespołu Queen mieli zastrzeżenia co do zgodności przedstawionych w nim wydarzeń z rzeczywistością, a krytycy zarzucali mu wiele fabularnych niedopowiedzeń. Widownia jednak przyjęła go niezwykle entuzjastycznie. W weekend otwarcia i na pokazach przedpremierowych na
O dziewczynie, która wraca nocą sama do domu (reż. Ana Lily Amirpour, 2014) „Jesteś grzecznym chłopcem?” – niski, przyprawiający o ciarki kobiecy głos rozlega się tuż przy twoim uchu. Kątem oka widzisz, jak ostre zęby zbliżają się tobie do gardła, ale przecież nie powiesz prawdy –
Pełnometrażowy debiut Davida Lyncha z 1977 roku pt. Głowa do wycierania (Eraserhead) zdaje się być naznaczony niepokojami trawiącymi samego reżysera. Strach przed rodzicielstwem, poczucie izolacji, czy lęk przed samodzielnym życiem znajdują ujście w tym filmie, stanowiącym swego rodzaju artystyczną inicjację Lyncha. Drogę do tego momentu przedstawiają krótkie formy realizowane przez reżysera w okresie sprzed Głowy do wycierania. Stanowią one jednocześnie doskonałe jej dopełnienie, obrazując emocje mające swój początek w dzieciństwie i dorastaniu. Rejestrują one także wyjątkowy moment w karierze Lyncha, kiedy malarskie dzieła autora współistniały na ekranie z materiałem filmowym. Przyjrzenie się wybranym tytułom z najwcześniejszego etapu jego twórczości znacznie wzbogaci zatem obraz filmografii reżysera.
Choć kinematografia Ameryki Łacińskiej nierzadko potrafi reprezentować wysoki poziom artystyczny i triumfować na cenionych festiwalach, wciąż jeszcze trudno jej się wydostać z filmowej niszy i zyskać powszechną aprobatę wśród widzów. Obrazy tworzone na obszarze Iberoameryki zazwyczaj są kojarzone z nadmiarem kiczu w warstwie formalnej i fabularnej. Za brzemię stereotypu winę ponoszą najpewniej słynne, rozpowszechniane na masową skalę, latynoamerykańskie telenowele. Jednak czy popularne seriale, z przesadą traktujące o skomplikowanych perypetiach miłosnych, rzeczywiście są tak powierzchowne i pozbawione ukrytych znaczeń?
Gdy kilka lat temu pojawiły się pierwsze pogłoski o stworzeniu filmowej biografii zespołu Queen, zdania potencjalnych widzów i ekspertów były podzielone. Jedni pisali, że z ekscytacją czekają na produkcję, przeciwnicy natomiast utrzymywali opinię, iż legendy lepiej zostawić w spokoju, aby nie wyrządzić krzywdy dziedzictwu, jakie
Kochankowie Jamesa Gray’a uwodzą tajemniczością. To film, w którym sensacja przeplata się z obyczajowością – subtelność z pożądaniem. Melodramatyczne sceny trzymają w napięciu, jak gdyby obezwładniające uczucie niewiadomego pochodzenia czaiło się w ciemnej nowojorskiej uliczce. Reżyser prowadzi swoją opowieść w sposób niejasny, ale konsekwentny. Subiektywizacja
Pierwszy człowiek to kolejnie dzieło Damiena Chazelle’a, reżysera, którego filmy mają na koncie już niemal dziesięć Oscarów. Przed seansem jego kolejnej produkcji zastanawiałem się, czy na kolejnej gali uda mu się powtórzyć sukces Whiplash i La La Land, czy może presja okaże się zbyt duża.
Dawno, dawno temu, w bardzo, bardzo, bardzo odległej galaktyce… lub dalszej od tej którą już znamy? Na pewno w bardziej humorystycznej. Właśnie tam rozgrywa się akcja Kosmicznych Jaj w reżyserii Mela Brooks’a z 1987 r. Film, który twórcy wprost nazywają jedenastą częścią gwiezdnych wojen. Czy
