Podczas 17. Międzynarodowego Festiwalu Filmowego Tofifest w paśmie Must be must see można było obejrzeć przedpremierowy pokaz PJ Harvey. A Dog called Money. Dokument muzyczny przedstawia drogę brytyjskiej artystki do stworzenia albumu The Hope Six Demolition Project poświęconemu społeczności Afganistanu, Kosowa i biednej społeczności Waszyngtonu.
„Świat jest teatrem, aktorami ludzie, Którzy kolejno wchodzą i znikają.”[1] Shakespeare Film „Garderobiany” (1983r.) w reżyserii Petera Yatesa, to mistrzowska ekranizacja napisanej zaledwie trzy lata wcześniej sztuki teatralnej. Wykreowana przez Rolanda Harwooda opowieść przedstawia losy wiekowego aktora (tytułowanego przez zespół, zapewne w dowód uznania i szacunku
Michael był jednym z pierwszych, którzy grali superherosów. […] Miał wystarczająco dużo czasu i odpowiednią perspektywę, by jego doświadczenie dało filmowi szczególną moc. Nie wyobrażam sobie, że mógłbym zrobić „Birdmana” bez niego[1] G. Iñárritu „Birdman czyli (Nieoczekiwane pożytki z niewiedzy)” (2014) wyreżyserowany przez Alejandro Gonzáleza Iñárritu to
Plaża, gitara, ognisko, tanie wino, biełomory w ustach i wspólna kąpiel nago w morzu – pocztówka młodości, wolności i miłości. Mocnymi stronami filmu Kiriłły Sieriebriennikowa jest z pewnością strona wizualna, punk przejawiający się nie tylko w samej muzyce, oraz ukazanie piękna życia nawet w ciężkich czasach. Reżyser umiejętnie zestawia szalone musicalowe wstawki z prostą historią podaną w wysmakowany sposób.
„Garstka buntowników zerwała ze starymi dobrymi wartościami. Nie potrafią pogodzić się z porażką. Gdyby trzymali się reguł tylko by na tym skorzystali”. Te słowa wygłaszane przez ministra informacji rozpoczynają film Brazil. Równie dobrze mogłyby paść kierowane w stronę surrealistów, którzy to w nadrealizmie widzieli szansę
Piekło to inni, pisał Jean-Paul Sartre, a Gaspar Noé tworzy ilustrację tego zdania w swoim najnowszym filmie. Climax jest niepokojący i hipnotyczny, ale kryje się za nim coś więcej, niż przedstawienie narkotycznego tripu. (Film recenzowany był już w Cienramie LINK) Climax - Marzyciele [caption id="attachment_5876" align="alignleft" width="485"] climax[/caption] Podczas
Od 20.października Toruniem zawładnął duży ekran i ci, którzy go tworzą. To miasto już od szesnastu lat jesienią staje się siedzibą filmowego święta. Zrealizowany w 2003 roku przez Kafkę Jaworską Toruński Offowy Festiwal Filmowy TOFFI, ze skromnego przeglądu twórczości amatorskiej i studenckiej, po dwóch latach
Scenariusz oparty na prawdziwych wydarzeniach. Gwiazdorska obsada: Meryl Streep (Żelazna Dama), Tom Hanks (Forest Gump) i Sarah Paulson (American Horror Story, Amercian Crime Story). Reżyserii Stevena Spielberga, którego nie trzeba nikomu przedstawiać. Czy coś może się nie udać? Tytuł? Oryginalny tytuł produkcji to the Post, czyli zwyczajowa,
Adam Elliot, australijski twórca poklatkowych animacji plastelinowych (clay animation), w 2004 otrzymał Oscara za najlepszy krótkometrażowy film animowany, którym był Harvie Krumpet. Elliot, jak sam mówi, nigdy nie chciał tworzyć animacji cyfrowo, ponieważ tym, co sprawia mu największą przyjemność jest tworzenie wszystkiego własnymi rękami z ludźmi, którzy podzielają jego pasję. Pierwsze, około pięciominutowe filmy Elliota, Wujek (1996), Kuzyn (1999) i Brat (2000) tworzą częściowo autobiograficzną trylogię rodzinną. Kolejny film, wspomniany już, około dwudziestominutowy, Harvie Krumpet (2003) stanowi skondensowaną biografię tytułowego bohatera z Geoffrey’em Rushem w roli narratora. W 2009 roku premierę miał najdłuższy jak dotąd, pełnometrażowy film Mary i Max, opowiadający historię niecodziennej przyjaźni pomiędzy kilkuletnią dziewczynką i dojrzałym mężczyzną. W 2015 roku powstał Ernie Biscuit, kolejna krótkometrażowa animacja, tym razem opowiadająca o paryskim taksydermiście.
Lars von Trier i Michael Haneke to twórcy znani ze skłonności do moralizowania, ale również do prowadzenia wyrafinowanej, choć często niepozbawionej okrucieństwa gry z widzem, wystarczy wspomnieć Funny Games, czy Antychrysta. Haneke lubi w swoich filmach obnażać najgorsze i najbardziej wstydliwe aspekty ludzkiej natury, wstrząsającą rzeczywistość skrytą pod pozorami normalności, a jednocześnie rzadko kiedy robi to wprost. Podobnie rzecz ma się z von Trierem, którego nazywa się naczelnym prowokatorem współczesnego kina.
