Til Schweiger jest jednym z nielicznych niemieckich aktorów, którym udało się zaistnieć na rynku amerykańskim. Niezaprzeczalny talent i styl buntownika zapewniły mu popularność i przychylność krytyków. Na tym jednak się jego kariera nie kończy – zadebiutował jako reżyser w 1998 roku thrillerem Der Eisbar. W 1998
Pamiętam dzień, kilka dobrych lat temu, kiedy umówiłam się z moim ówczesnym chłopakiem na wieczór filmowy, a on włączył Pitbulla. Nowe porządki. Wyszłam wtedy z mieszkania, trzaskając drzwiami. Tłumaczyłam mu później moją reakcję – nie lubię filmów, które zaczynają się od scen rozwalania sobie łbów i
Nazwanie filmu „kultowym” to, wbrew pozorom, nie taka prosta sprawa. Dlaczego? Dlatego, że aby móc określić dane dzieło tym terminem, trzeba wiedzieć, jakie kryteria powinno ono spełniać. I tu pojawia się problem. Barbara Surmacz-Dobrowolska[1] w swoim tekście dla internetowego magazynu „ArtPapier” napisała, że „zjawisko kultu w
„Gdyby sen można było sfilmować, byłby niezrozumiały, filmów całkowicie niezrozumiałych prawie się nie spotyka, choć są takie, które rozumie tylko wąska grupa odbiorców”[1]. Trudu zrozumienia absurdalnych, niejasnych obrazów podejmuje się widz sięgający po filmy Davida Lyncha. Lynch jest amerykańskim muzykiem, producentem, scenarzystą filmowym, ale przede wszystkim
O byciu żoną nie wiem zbyt wiele, a jeszcze mniej wiadomo mi na temat bycia mężem. Od lat natomiast wysłuchuję wspaniałomyślnych porad kochanej babci – bardzo wcześnie została ona wdową i żyje raczej wspomnieniem wielkiej miłości, niż problemami, z jakimi na co dzień mierzą się
