Cudze chwalimy, swego nie znamy? Nic bardziej mylnego! Serial 1670 spotkał się z fenomenalnym odbiorem wśród polskich widzów, co dowiodło, że mamy jako Polacy wyjątkowy dystans do siebie i potrafimy śmiać się z naszych nie zawsze chlubnych cech narodowych. Miałam przyjemność rozmawiać z Dobromirem Dymeckim, odtwórcą
Seriale wyprodukowane przez telewizję HBO z każdym zdobywają uznanie szerokiej publiczności oraz krytyki na świecie. Widowiskowe Gra o tron i Westworld czy skromniejsze, lecz równie zaskakujące i przejmujące Detektyw i Czarnobyl to tylko nieliczne z wielu tytułów, które zachwycały widzów. W Polsce szczególną popularnością cieszy się
Polski thriller kryminalny Ślepnąc od świateł, zrealizowany na podstawie głośnej powieści Jakuba Żulczyka o tym samym tytule, został w całości udostępniony dla użytkowników platformy HBO GO 27 października 2018 roku. Oprócz rewelacyjnej obsady, klimatycznej muzyki i pięknych zdjęć twórcy ośmioodcinkowego miniserialu oferują widzom wgląd w ciemne
Mroczną rzeczywistość permanentnego zagrożenia, zniewolenia i inwigilacji spowijają kolorowe dymy, a wszędzie wokół migoczą barwne neony. Atrakcyjna warstwa wizualna pierwszego polskiego serialu Netflixa wydaje się przeciwieństwem realiów komunizmu. Jednak, paradoksalnie, okazuje się spójna z porządkiem świata wykreowanego w 1983, podkreślając, że serial nie jest obrazem wiernym prawdzie historycznej, ale jedynie prezentuje alternatywną wersję dziejów przełomu XX i XXI wieku.
Fajny film wczoraj widziałem. A raczej odcinek serialu. I choć z perspektywy kogoś tak młodego jak ja produkcja ta musiała powstawać w czasach, kiedy dinozaury nie korzystały jeszcze nawet z komputerów (czyli lata siedemdziesiąte i dziewięćdziesiąte), to wciągnąłem się. Resztę dnia spędziłem na oglądaniu “jeszcze jednego odcinka”. Po tym byłem już przekonany, że Columbo jest serialem ponadczasowym.
Cytując Fincherowski klasyk, powinno się zacząć i natychmiast zakończyć tę recenzję: „The first rule of Westworld is - you do not talk about Westworld”. Jednak nie można nie powiedzieć nic. W 2016 roku (pracę zaczęto w 2014) stacja HBO wypuściła, stworzony przez Jonathana Nolana (scenarzysta Memento
W małej miejscowości Dobrowice doszło do zbrodni. Zamordowano jedną z uczennic liceum. W sam środek śledztwa miesza się nowy nauczyciel języka polskiego. Belfer, Paweł Zawadzki (Maciej Stuhr), przenosi się z Warszawy do Dobrowic akurat, gdy dochodzi do tragedii. Okazuje się, że policja jest nieporadna, nikt nic nie wie, każdy może mieć coś wspólnego ze śmiercią dziewczyny. Belfer wyreżyserowany przez Łukasza Palkowskiego odniósł duży sukces i zyskał wielu fanów, dzięki czemu doczekał się kontynuacji. 22 października 2017 wyemitowano pierwszy epizod nowego sezonu. Co wpłynęło na tak wysoką oglądalność kryminalnej serii i czy drugi sezon dorówna pierwszemu?
Filmowe realizacje Davida Lyncha w pierwszej kolejności ucieleśniają światy o dychotomicznej konfiguracji: emanacja złem – epatowanie dobrem. Do istotniejszego porządku znaczeń w twórczości reżysera należy zaliczyć ten, który wiąże się właśnie z zagadnieniem istnienia dwóch kategorii moralnych – dobra i zła; zwykle przedstawiane konwencjonalnie jako para przeciwstawnych zjawisk: sacrum i profanum, światło i ciemność, u Lyncha zdają się wzajemnie przenikać. Filmy twórcy podejmują w istocie temat współzależności obu kategorii, bazują na konceptach płynności i przenikalności. Zakresy obu pojęć ulegają znacznej dyfuzji, tworzą rozmyty gradient. Sedno twórczości reżysera tkwi w rejestracji dualistycznego wymiaru rzeczywistości i wynikających z takiego podziału destrukcyjnych konsekwencji. Można pokusić się o stwierdzenie, że twórca bada wręcz ontologiczny uraz wywołany dualizmem.
