Gaj, kolana klęczącej dziewczyny i młode dłonie, którymi składa ofiarę na chuście zdobionej haftem. Już drugim ujęciem reżyser filmu Niebiańskie żony Łąkowych Maryjczyków wprowadza nas w świat magicznych obrzędów oraz nagich ciał maryjskich kobiet, których biel prześwituje przez pokryte drobnymi liśćmi gałęzie drzew. Republika Mari Eł to matecznik, w którym ostały się pogańskie wierzenia, a lud żyje w rytmie dyktowanym przez naturę. Jest to również świat, w którym muzyka disco przeplata się ze śpiewem duchów zmarłych kobiet, a dziewczęta wybierają wiatr na swojego kochanka. Utrzymany w konwencji realizmu magicznego obraz odkrywa przed nami tajemnice życia i wciąga w kalejdoskop kultury Maryjczyków.

Zmarł aktor – nie bójmy się tego powiedzieć – wybitny. Oficjalny życiorys Rogera Moore’a łatwo znaleźć w ogólnodostępnych źródłach – zobiektywizowany, uzupełniony o filmografię, poniekąd kompletny. Poniekąd, gdyż rzadko która postać Hollywood wzbudzała tyle kontrowersji, będąc jednocześnie uważaną za wyjątkowo sympatyczną i bezkonfliktową. Tak bowiem mówią na temat Moor’a jego bliżsi i dalsi znajomi, a ja, jako zupełnie nieznajomy, napiszę przy tej smutnej okazji coś subiektywnego.

Chungking Express to czwarty film Wonga Kar-Waia – reżysera słynącego z zestawiania samotności z miłością w często klaustrofobicznych aglomeracjach. Wykorzystuje on nowoczesny świat, żeby pokazać jak bardzo samotni mogą być ludzie w zaludnionych miastach. W tym temacie idealnie wykorzystuje swój rodzimy Hongkong, gdzie pomimo prawie 7000 osób na km2, większość ludzi czuje się wg niego wyobcowana. Chungking Express stanowi jeden z jego najlepszych obrazów.

Staroć. John Wayne jeszcze nie najgorzej wygląda. W komentarzach podkreśla się dość nietypową fabułę i jest to prawda. Gdyby nie ciążenie w kierunku naiwnie obrazowanej religii byłoby znośnie, chociaż dłużyzny dłużą się makabrycznie. Ech, żeby tak faktycznie wystarczyło otworzyć Biblię w ciemno i dostać gotową wskazówkę co dalej robić, kiedy już nie wiadomo co robić. Kiedyś tak nawet próbowałem, dopóki nie trafiłem na opis śmierci Saula i wyszło mi, że w danej sytuacji powinienem się zadźgać.

Cyborg kontra ludzie Young-goon jest cyborgiem. Jej rodzinę stanowią wszystkie maszyny. Lubi z nimi rozmawiać, czuje się wtedy rozumiana i bezpieczna. Świat urządzeń elektronicznych jest bardzo poukładany i harmonijny. Każde z nich ma swoje przeznaczenie, które wypełnia, dopóki starczy mu sił. Young-goon również szuka swojego zadania.

John Wayne Cleaver, w obawie przed swoją morderczą naturą, jest zmuszony przestrzegać kilku zasad, aby pozostać normalnym nastolatkiem. Przykładowo – gdy ktoś doprowadza głównego bohatera do furii, ma on za zadanie powiedzieć potencjalnej ofierze coś miłego. Zazwyczaj taki sposób rozwiązania problemu działa. Jednak nie wtedy, gdy w mieście pojawia się seryjny morderca, którego John pragnie zdemaskować.

Wojna w wielkich produkcjach filmowych prezentuje się na ekranie w sposób monumentalny i przerażający. Lecąca strumieniami krew, poodcinane kończyny, setki rannych i zabitych – wszystko to napawa grozą i zmusza do refleksji na temat bezsensowności tego rodzaju przemocy. Czy da się jednak przedstawić okrucieństwo wojny bez tych wszystkich elementów, a jedynie przy pomocy ukazania codziennych zmagań zwykłych ludzi, czekających w bombardowanych miastach na powrót bliskich? Przy pomocy upływającego czasu, oczekiwania, błędnych decyzji i zniecierpliwienia? Film Michaiła Kałatazowa, Lecą żurawie, udowadnia, że tak.

Filmy z podgatunku eksploatacji przeżywały swoje złote czasy w latach 60. i 70. Przyciągały uwagę widza, ponieważ pokazywały to, czego w popularnym kinie nie można było wówczas doświadczyć. Perwersyjny seks, krew, przemoc i przeróżne ludzkie wynaturzenia, to tylko niektóre z cech charakterystycznych dla tych amatorskich, zazwyczaj niskobudżetowych produkcji. W tych czasach idealnie odnalazł się Russ Meyer – były kamerzysta wojenny (jego materiały były inspiracją do chociażby takich produkcji jak Parszywa Dwunastka czy Patton), a także fotograf magazynu Playboy. Uważał, że film jest dobry wyłącznie wtedy, kiedy posiada trzy istotne elementy: prędkość, seks i przemoc. Zgodnie ze swoją filozofią postanowił wyreżyserować w 1965 roku film pt. Szybciej koteczku! Zabij! Zabij!