Nie jest łatwo znaleźć arystotelesowski złoty środek w sztuce, a tym bardziej w kinie. Dariusowi Marderowi, reżyserowi Sound of Metal, to się udało. Jego film stanowi połączenie arthouse’u z hollywoodzkim rozmachem. Spodoba się on zarówno odbiorcom kina artystycznego, jak i masowego, dzięki swojej hybrydowej formie, niekonwencjonalnym
Amerykańska Akademia Sztuki i Wiedzy Filmowej opublikowała pełną listę swoich corocznych nominacji. Dziewięćdziesiąta trzecia ceremonia wręczenia Oscarów odbędzie się dopiero 25 kwietnia, co podyktowane jest panującą na świecie pandemią koronawirusa. Jedyną w całej historii przyznawania Nagród Akademii Filmowej galą, która odbyła się później niż tegoroczna,
Parasite: film, o którym powiedziano i napisano już wszystko. Laureat Złotej Palmy, Złotego Globu, nagród BAFTA i wreszcie czterech Oscarów. Wśród nich tego historycznego, zdobytego w głównej kategorii, którego nigdy wcześniej nie dostał obraz nieanglojęzyczny. To dzieło, które prawie rok po premierze zapełnia sale projekcyjne
Zabicie świętego jelenia udowodniło, że Lobster nie był jednorazowym anglojęzycznym sukcesem, a Yorgos Lanthimos nie jest byle egzotycznym sezonowcem, który na chwilę wpadł na nasze ekrany, by później zostać rzucony w odmęty zapomnienia. Teraz obdarowana dziesięcioma nominacjami do Oscara Faworyta chce nam śmiało oznajmić, że
Prawie 60 lat na scenie filmowej, ponad 200 filmów zrealizowanych zarówno w Chinach jak i Ameryce, mnóstwo złamanych kości i niebezpiecznych sytuacji, mogących skończyć się śmiercią – to wszystko składa się na dorobek jednego z najbardziej zdeterminowanych i szalonych aktorów kina akcji. Jego twórczość filmowa daleko odbiega od artystycznych funkcji kina, solidnie zbudowanych scenariuszy, czy nawet przejmującej gry aktorskiej w powszechnie znanym tego słowa znaczeniu, a jednak po niemal 60 latach Jackie Chan został obdarzony przez akademię honorowym Oscarem za całokształt twórczości. Dlaczego? Policyjna opowieść jest jedną z wielu odpowiedzi na to pytanie.
Agata Kulesza. Aktorka nietuzinkowa. Barwna osobowość, którą można odnaleźć w każdej odtwarzanej przez nią postaci. Wcielenia z ekranizacji komediowych, dla przykładu głównej bohaterki Anny z filmu Człowiek z…, przeplata z dramatycznymi, często bardzo wymagającymi rolami, jak postać Wandy Gruz z filmu Ida Pawła Pawlikowskiego. Niejednokrotnie udowodniła, że jej gra aktorska to definicja emocji, stylu i ogromnego doświadczenia scenicznego. Daje się ponieść scenariuszowym kreacjom, oddając im swoje aktorskie możliwości. Chce, by wpatrzone w nią oczy odszukiwały historię każdej z odgrywanych przez nią ról.
Może pochwalić się wygraną najbardziej prestiżowych filmowych nagród, szerokim spektrum tematyki, podejmowanej w filmach, ale przede wszystkim – talentem i umiejętnością przeistaczania się w zależności od typu podejmowanej roli. Filmy, w które się angażowała, opowiadały często odrębne historie, różniły się także konstrukcją i rozmachem – od kameralnych produkcji w rodzimej kinematografii, po wielowątkowe, wysokobudżetowe produkcje amerykańskie. W ostatnim czasie francuską aktorkę można było oglądać w ekranizacji szekspirowskiego dramatu w reżyserii Justina Kurzela, w którym wcieliła się w postać bezwzględnej Lady Makbet.
Może pochwalić się wygraną najbardziej prestiżowych filmowych nagród, szerokim spektrum tematyki, podejmowanej w filmach, ale przede wszystkim – talentem i umiejętnością przeistaczania się w zależności od typu podejmowanej roli. Filmy, w które się angażowała, opowiadały często odrębne historie, różniły się także konstrukcją i rozmachem – od kameralnych produkcji w rodzimej kinematografii, po wielowątkowe, wysokobudżetowe produkcje amerykańskie. W ostatnim czasie francuską aktorkę można było oglądać w ekranizacji szekspirowskiego dramatu w reżyserii Justina Kurzela, w którym wcieliła się w postać bezwzględnej Lady Makbet.
O filmie Pawła Pawlikowskiego zrobiło się głośno już w 2013 roku, kiedy został nagrodzony Złotym Lwem na Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni. Od tamtej pory, fala sukcesów polskiej produkcji rozeszła się najpierw po Europie, a potem po świecie i zaprowadziła nas aż na galę rozdania nagród Amerykańskiej Akademii Filmowej. Wygranej nie spodziewał się nawet sam reżyser. Rosyjski „Lewiatan” był przecież dość mocną konkurencją, a sama „Ida” nie jest tworem skrojonym typowo pod Oscara.
Basistę w zespole zauważasz dopiero wtedy, gdy gra partię solową lub się pomyli. Podobnie jest z montażem - staje się widoczny, kiedy samodzielnie zaczyna opowiadać historię lub złamie zasady gramatyki filmowej. Jednak, w przypadku braku tych pozornie niezauważalnych elementów, dzieło staje się niekompletne. Montaż jest jedynym
