Przegląd nowego kina włoskiego pod nazwą Cinema Italia Oggi odbywał się z inicjatywy Włoskiego Instytutu Kultury w Warszawie, w kilku miastach Polski od marca do maja 2019 roku. Była to już ósma odsłona corocznej imprezy promującej nie tyle wielką tradycję włoskiego kina, co jego najnowsze
W wielkich bólach rodziła się polska produkcja opiewająca Dywizjon 303, kto choć trochę śledził zmienność wiatrów i prądów tego przedsięwzięcia, wie, że nawet nie ma co się o tym rozpisywać. Dość powiedzieć, że atmosfera wokół filmu stała się nieznośna i mało kto wierzył, że w
Niemal jednocześnie wyprodukowano dwa filmy na ten sam temat, do tego o podobnych tytułach (tu mowa jest o 303. Bitwa o Anglię). Spór o sens produkowania jednocześnie dwóch filmów o Dywizjonie 303 wydaje mi się sensowny. To bardzo miłe ze strony Brytyjczyków, że zaangażowali się
Spór o różnice między sztuką a rozrywką staje się coraz mniej istotny, jednak wciąż intuicyjnie daje się wyczuć pęknięcie między "sztuką wysoką" a innymi rodzajami spędzania czasu. Kino było pod tym względem przełomowe: ostatecznie udowodniło, że arcydzieło może bawić i niekoniecznie wymagać arcykompetencji. Oczywiście, wiedza
Pisałem niedawno o nowym Pacific Rim, jak oszałamiające efekty specjalne zawiera. Odszczekuję. Po obejrzeniu Player One nie mam wątpliwości, że minie wiele czasu, zanim ktoś przeskoczy ten poziom. Budżet, doświadczenie i talent. Wizualnie dostajemy coś potwornie pięknego, chociaż
Pisałem niedawno na temat kreacji Gary Coopera w Wirgińczyku, czas teraz na jego najsłynniejszy film. Na temat W samo południe napisano wiele, być może zbyt wiele. Ogromna w tym zasługa między innymi odtwórcy głównej roli. Gary Cooper, który był jednym z otwierających epokę klasycznego westernu,
Zacytowany w tytule fragment liturgii katolickiej jest wielokrotnie przytoczony w nowej odsłonie Łowcy androidów, choć ani razu bezpośrednio. Różnica między narodzeniem a stworzeniem (wyprodukowaniem) jest jednak osią całej fabuły i ewentualnych powikłań etycznych z niej wynikających.
„Nie będziemy ginąć za Gdańsk” – te słowa, różnie przytaczane i tłumaczone (ale z tym samym sensem) weszły do przysłowia i nabrały nośności znacznie przekraczającej sytuację, w której zostały wypowiedziane. Ważną ścieżką kina wojennego jest kino antywojenne (trochę jest to przewrotne językowo) i Dunkierka wpisuje się w ten nurt. O ile w przypadku I wojny światowej sprawa była uprawiana dość otwarcie i bez szczególnych zahamowań, o tyle w przypadku kolejnego światowego konfliktu podkreślano już raczej waleczność i sens zmagań. Być może dlatego, że pierwsza „wielka wojna” zakończyła się absolutnym niedomknięciem sytuacji i to niedomknięcie, brak rozstrzygnięcia, prowadziły z jednej strony do kolejnego konfliktu na jeszcze większą skalę, z drugiej – do poczucia absolutnego bezsensu tej masowej zagłady. W roku 1945 sens rozstrzygnięcia był znacznie bardziej czytelny.
Dźwięk w kinie był doświadczeniem potwornym. Okazał się kataklizmem nie tylko dla wielu kiniarzy, niedysponujących środkami i wyposażeniem, okazał się też zagładą dla wielu aktorów niedysponujących właściwym głosem i warsztatem. Dotąd wyrażali swoje postacie przez nadekspresyjne gesty i wytrzeszczanie oczu. Teraz należało poskromić ten operowy rozmach i odezwać się tonem miłym dla ucha. Byli też tacy, którzy wytrzymali tę zmianę. Trudno o lepszy przykład niż Gary Cooper.
Zmarł aktor – nie bójmy się tego powiedzieć – wybitny. Oficjalny życiorys Rogera Moore’a łatwo znaleźć w ogólnodostępnych źródłach – zobiektywizowany, uzupełniony o filmografię, poniekąd kompletny. Poniekąd, gdyż rzadko która postać Hollywood wzbudzała tyle kontrowersji, będąc jednocześnie uważaną za wyjątkowo sympatyczną i bezkonfliktową. Tak bowiem mówią na temat Moor’a jego bliżsi i dalsi znajomi, a ja, jako zupełnie nieznajomy, napiszę przy tej smutnej okazji coś subiektywnego.
