Im dłużej oglądałem, tym lepsze miałem wrażenie. Na początku spodziewałem się średniego dreszczowca, zwłaszcza, że reżyserka jest debiutantką. Potem okazało się, że wciąga znakomicie. Starannie dobrane ujęcia, kolorystyka zdjęć, kadry, dobre aktorstwo.
Trudno pisać o Bondach tak, jakby nie było innych Bondów. Coraz trudniej, może nawet jest to już niemożliwe. Co więcej – nad każdą recenzją wisi upiór eseju, co nieco zdeformowało tekst poniżej, jednak resztkami sił się obronił. To wciąż tylko recenzja, celowo okrojona z niektórych pokus. Co się stało przez ostatnich kilka lat?
Publikowaliśmy już jedną recenzję Demona (2015, Marcin Wrona), mamy jednak dwie, więc teraz ta druga:
Tak, jak można było się spodziewać, jednym z wątków dyskusji o tym filmie jest pytanie do jakiego gatunku należy. Samo takie pytanie jest świadectwem, że realizując fim Demon Wrona próbuje utrzymać się w światowych trendach, zacierających granice lub modyfikujących gatunki. Tym razem mamy do czynienia z opowieścią na prawach horroru, co nie oznacza naturalnie, że nie złamano żadnych zasad. To złamanie doprowadza komentatorów do zupełnej bezradności, co z kolei dowodzi, jak słabo słychać u nas głosy ze świata.
Na przykład – spór o „polski antysemityzm” tak silnie zdominował dyskurs medialny, że trudno jest przełknąć film, w którym „zabicie Żyda” nie wiąże się ani z holokaustem, ani z owym „polskim antysemityzmem”. Trudno będzie się od tych wątków oderwać także z tego powodu, że film Wrony inspirowany jest dramatem Przylgnięcie Piotra Rowickiego. Znajdziemy jednak wystarczająco dużo różnic, żeby pokusić się o odmienne interpretacje i posądzić o różną wymowę. W filmie nie ma żadnego gangu, główny bohater nie ma z Polską nic wspólnego, pojawia się też bardzo istotny wątek opętania na weselu, co pozwala utożsamić Demona z zupełnie innym pierwowzorem niż Przylgnięcie (o tym za chwilę). Nie poznajemy historii Hany. W końcu – film żyje własnym życiem i do zinterpretowania go nie da się używać klucza z dramatu o charakterze lokalnym, być może efemerycznym, klucza, o którym większość widzów kinowych nigdy nie słyszała i nie usłyszy, zwłaszcza jeśli film przekroczy granice Polski. Spektakl wydaje mi się zaledwie impulsem do skomponowania nowej opowieści, rekwizytornią postaci oraz wątków.
Słuchałem dyskusji po projekcji. Twórcy opowiadali o dziele. Jeśli wierzyć teorii, że dobre dzieło przerasta twórcę, to mamy do czynienia z dobrymi twórcami, bo nie zorientowali się, jak pojemny zrealizowali film.
Świetny pomysł, który położono – a szkoda. Na pierwszy rzut oka wygląda to tak, że bardzo ambitny zamiar rozbił się o coś – może o budżet, może o brak doświadczenia. I rozbił się kompletnie. Wyszedłem z seansu nieco zgorzkniały. Bo z jednej strony lubię kino nostalgiczne. Z drugiej – było sporo niezłego humoru. Z trzeciej – pomysł na scenariusz jak najbardziej w porządku. Co nie zagrało?
Z jednej strony to cenny pokaz sztuki performance’u, z pozoru jednej z nowszych (oczywiście ta „nowość” jest dyskusyjna, raczej chodzi o to, że te aktywności istnieją wciąż poza kanonem, bo generacyjnie to dość stara sztuka). Podobnie jak w filmie Jesteś bogiem „skanonizowano” fragment kultury popularnej, awansując ją do kultury wysokiej gestem zaproszenia, błogosławieństwa i wyposażenia w artystowską aurę. Film jako mistrz ceremonii chrzczący „dzikiego” adepta. To cenne, choć nie wiadomo na ile trwałe, bo i sam performance, choćby go nie wiadomo jak nobilitować, jest nietrwały. Wynika to z jego natury, co zresztą podkreślono w dialogach.
Film trudny do skomentowania. Z jednej strony ważny i potrzebny. Oddaje sprawiedliwość bohaterom wojennym, uświadamia realia, daje powody do dumy. Dlatego druga strona – dyskusja o samym wykonaniu – jest trudna. Staram się patrzeć na ten obraz tak, jakbym nie był Polakiem, a jest to
Opowieść tego rodzaju nie może się obejść bez moralizatorstwa, jest ono więc jej esencją. Rozegrano to jednak z umiarem, w ciepłym tonie, zrównoważono świetnym humorem, udało się uniknąć nudnego patosu i tanich chwytów. Zachowano realizm. O aktorstwie Tomasza Kota nie ma potrzeby się rozpisywać, to kolejny
Film Znaki na drodze (reż. Andrzej Jerzy Piotrowski) potocznie bywa określany słabszą kopią Bazy ludzi umarłych i już to jest ciekawym punktem wyjścia do rozmowy. Jest jednak jeszcze kilka innych wątków, dla których warto wrócić do tego obrazu. Jeśli zacząć od owej paraleli, to pozory
Nie tak dawno otworzono dwa filmowe kanały na youtube - „Tor” i „Kadr”. Zwłaszcza ten drugi warto polecić, znajdziemy tam kopalnię „szkoły polskiej”, między innymi dramat Nikt nie woła (reż. Kazimierz Kutz). Jest to jeden z mniej znanych obrazów wspomnianego nurtu polskiej kinematografii. Powody zapomnienia są
