Thor – nordycki bóg burzy i piorunów, istota z innego świata, królestwa Asgardu. Była to postać, którą jak się kiedyś wydawało, niezwykle trudno zaadaptować dla kina. Niełatwo to teraz zrozumieć patrząc z perspektywy dzisiejszych widzów, dla których heros z młotem stał się jednym z filarów Marvel Cinematic Universe.
Fajny film wczoraj widziałem. Klasyk stworzony w duchu manifestu “Dogma 95”. Produkcja popularna zwłaszcza wśród młodzieży, oglądana wielokrotnie przez koneserów i cytowana tak często, że praktycznie wpisała się już w język polski. Mówię oczywiście o Ale urwał.
“Bandyta” (reż. Maciej Dejczer), „Różyczka” (reż. Jan Kidawa-Błoński), „Psy” (reż. Władysław Pasikowski). Te wszystkie tytuły łączy jeden czynnik, a dokładniej bardzo utalentowany człowiek. A jest nim Michał Lorenc – znany polski kompozytor, który oprócz ścieżki dźwiękowej do tych produkcji ma na swoim koncie także kompozycje do ponad 170 innych filmów, również zagranicznych, ale też popularnych seriali telewizyjnych, takich, jak “Ojciec Mateusz” czy „Komisarz Alex”. Ale po kolei.
Klimatyczne filmy grozy i pełne akcji slashery. Brutalne gore i ekspresjonistyczne obrazy szaleństwa. Psychopatyczny morderca lub paranormalne zjawiska. Laleczki voodoo i mroczne zamczyska. Mimo szerokiej rozpiętości poruszanych tematów i dość dużej dowolności w korzystaniu z ikonografii, horror wciąż pozostaje jednym z najbardziej wyrazistych i najpopularniejszych gatunków filmowych. Co stanowi jego siłę i sprawia, że cieszy się ogromnym zainteresowaniem?
Można by powiedzieć, że większość filmów Zwiagincewa skupia się na bardziej lub mniej dosłownym braku. W Powrocie jest to brak ojca, w Elenie – pieniędzy, ale także zrozumienia, w Lewiatanie – szacunku, poszanowania dla jednostki. W Niemiłości brak narzuca już sama nazwa. W obrazie rosyjskiego
Cytując Fincherowski klasyk, powinno się zacząć i natychmiast zakończyć tę recenzję: „The first rule of Westworld is - you do not talk about Westworld”. Jednak nie można nie powiedzieć nic. W 2016 roku (pracę zaczęto w 2014) stacja HBO wypuściła, stworzony przez Jonathana Nolana (scenarzysta Memento
Krew się leje strumieniami, ludzkie wnętrzności latają we wszystkie strony, krzyki bólu i przerażenia zagłuszają odgłosy chrupania popcornu, a przed ekranem ucieszona gawiedź z napięciem śledzi kolejne losy nieszczęsnych bohaterów. Tak po krótce rysuje się dowolny seans filmu z serii Piła. Widzów przed ekranem nie brakuje, skąd więc w nas ta fascynacja horrorem gore?
Mówi się, że nikt nie zrozumie mężczyzny lepiej niż jego własna matka. Mówi się także, że matka nie ma wyjścia, musi kochać swoje dziecko, natomiast ono nie ma takiego obowiązku. Kino, specjalista od zagłębiania się w stosunki międzyludzkie, zwłaszcza te mroczne, niejednoznaczne i pełne sprzeczności, od dawna przygląda się również relacjom pomiędzy tymi, jak mogłoby się zdawać, najbliższymi sobie istotami. Wystarczy wspomnieć chociażby Psychozę Alfreda Hitchcocka, 400 batów François Truffaut’a, czy Zmierzch bogów Luchino Viscontiego. Trudna miłość pomiędzy matkami i synami to temat, który wciąż fascynuje filmowców a współczesne kino dokłada kolejne jej wizje, z których na użytek tego artykułu wybrałam trzy.
Będę z wami szczery: bałem się tego filmu. Nie jednak z powodu, że musiałem obejrzeć horror i trząsłem się na myśl o pierwotnym strachu przed nieznanym, ale z powodu, że moim zadaniem było ocenienie filmu samego Darrena Aronofskiego – twórcy takich kultowych dzieł jak choćby Requiem dla snu czy Czarny łabędź. Jako recenzent musiałem udźwignąć ciężar odpowiedzialności, którym obarczyli mnie czytelnicy głodni opinii o najnowszym tworze amerykańskiego reżysera i scenarzysty. Ale od początku.
Tytułowy człowiek to raczej ten przez małe "c", oczywiście w celu wywołania określonych domniemań przy zestawieniu tego słowa ze słowem geniusz, które jest powszechnie pojmowane jako coś nadludzkiego, nadczłowieczego. Nie więc w celu umniejszenia, dosłownego i metaforycznego. Bohaterowie filmów Kieślowskiego bywali tym człowiekiem przez małe "c",
