Jeśli posiadanie radia zostaje w danym okresie dziejów zakazane, oznacza to, że świat nawiedza widmo totalitaryzmu. Jeżeli jednak znany powszechnie wynalazek okazuje się magicznym pudełkiem, umożliwiającym podróże w czasie, jest to zapowiedzią niezwykłej przygody.
Film Borg/McEnroe. Między odwagą a szaleństwem w reżyserii Janusa Metza opowiada historię wydarzeń skupionych wokół turnieju w Wimbledonie w 1980 roku i jest studium charakterów dwóch gwiazd tenisa z przełomu lat 80-tych – Szweda Björna Borga i Amerykanina Johna McEnroe. Borg, broniący tytułu i ulubieniec widowni, jest typowany na zwycięzcę. Natomiast McEnroe, narwany i niezrównoważony, spotyka z buczeniem, gdy wychodzi na kort. Od początku turnieju wiadomo, kto zmierzy się w finale. Napięcie wzrasta, obydwoje zawodnicy mają coś do udowodnienia.
„Wszystkiego, co trzeba wiedzieć o reżyserowaniu, można się nauczyć w ciągu czterech godzin” – stwierdził Claude Chabrol po ukończeniu zdjęć do swojego debiutanckiego filmu. Z pewnością zrobił, co mógł, aby Piękny Sergiusz (Le beau Serge) nosił wszelkie znamiona filmu profesjonalnego: mimo to obraz urzeka formalną nieporadnością.
Historia tajemniczego mordercy, którego znakiem rozpoznawczym jest śnieżny bałwan oraz tropiącego go detektywa po przejściach, to obiecujący pomysł na klimatyczny i surowy thriller. Film nakręcony na podstawie powieści norweskiego pisarza Jo Nesbo, dzięki gwiazdorskiej obsadzie, miał duży potencjał na stanie się jednym z hitów kinowych tej jesieni. Co poszło nie tak?
Jeżeli nie można czegoś sklasyfikować, należy to odrzucić – głosi pierwsza zasada porządku społecznego. „Niesklasyfikowane” trafia więc do worka z odrzutami-odmieńcami, który można następnie z obrzydzeniem (ale i ciekawością) trącać palcem. Film ma jednak tę właściwość, że nie gardzi żadnym bohaterem – potrafi przenicować świat tak, że odmienne staje się znacznie bliższe niż ustalona „norma”.
Zacytowany w tytule fragment liturgii katolickiej jest wielokrotnie przytoczony w nowej odsłonie Łowcy androidów, choć ani razu bezpośrednio. Różnica między narodzeniem a stworzeniem (wyprodukowaniem) jest jednak osią całej fabuły i ewentualnych powikłań etycznych z niej wynikających.
„Nie będziemy ginąć za Gdańsk” – te słowa, różnie przytaczane i tłumaczone (ale z tym samym sensem) weszły do przysłowia i nabrały nośności znacznie przekraczającej sytuację, w której zostały wypowiedziane. Ważną ścieżką kina wojennego jest kino antywojenne (trochę jest to przewrotne językowo) i Dunkierka wpisuje się w ten nurt. O ile w przypadku I wojny światowej sprawa była uprawiana dość otwarcie i bez szczególnych zahamowań, o tyle w przypadku kolejnego światowego konfliktu podkreślano już raczej waleczność i sens zmagań. Być może dlatego, że pierwsza „wielka wojna” zakończyła się absolutnym niedomknięciem sytuacji i to niedomknięcie, brak rozstrzygnięcia, prowadziły z jednej strony do kolejnego konfliktu na jeszcze większą skalę, z drugiej – do poczucia absolutnego bezsensu tej masowej zagłady. W roku 1945 sens rozstrzygnięcia był znacznie bardziej czytelny.
Rozpoznanie terenu Towarzyszymy głównemu bohaterowi – Ayoubowi (Ayoub Elasri) – oraz jego trzem kolegom podczas przepełnionych beztroską nudą upalnych wakacji. Pierwsza scena nie pozostawia złudzeń – ta czwórka nie bardzo wie, co robić z wolnym czasem. Dodatkowo Ayoub jest zakochany w pięknej blondwłosej sąsiadce – Laurze
Koniec trasy - pierwsze spotkanie z Davidem Wallace’m Koniec trasy opowiadany jest z perspektywy aspirującego pisarza, Davida Lipsky’ego (Jesse Eisenberg), pracującego jako dziennikarz w gazecie Rolling Stone. Już na wstępie jesteśmy postawieni przed faktem, że niejaki David Wallace (Jason Segel) nie żyje. W momencie, gdy się o
Chcąc ustalić istotę filmu Obcy: Przymierze, trzeba by sięgnąć do kilku wątków. Pierwszym bez wątpienia jest kontynuacja i rozbudowa uniwersum całej serii zaczynającej się od 8 pasażera „Nostromo”. Drugi to wątek filozoficzny, obecny zresztą nie pierwszy raz w serii. Trzeci w końcu to realizacja konwencji space-horroru.
