Parasite: film, o którym powiedziano i napisano już wszystko. Laureat Złotej Palmy, Złotego Globu, nagród BAFTA i wreszcie czterech Oscarów. Wśród nich tego historycznego, zdobytego w głównej kategorii, którego nigdy wcześniej nie dostał obraz nieanglojęzyczny. To dzieło, które prawie rok po premierze zapełnia sale projekcyjne
Choć kinematografię aktualnej dekady stanowią w znaczącej mierze nowe odsłony starych hitów, decyzja Netflixa o wydaniu odświeżonej wersji Devilmana wydawała się pomysłem co najmniej tak samo dziwnym, jak wspomniana franczyza. Historia demonicznego superbohatera sięga jeszcze początku lat 70., kiedy to powstała manga autorstwa Go Nagaia.
Western jest tym gatunkiem filmowym, który mimo upływu dziesięcioleci i zmian epokowych, wciąż dostarcza solidne podstawy do stworzenia angażującej, ale i uniwersalnej historii. Nie wystarczą do tego jednak liczne pojedynki o zachodzie słońca czy okazjonalna burda w pobliskim saloonie, choć jako eskapizm sam w sobie
Morderstwo, krew spływająca po ścianie, płacz. I po tym wszystkim widzowie wychodzą z kina z szerokim uśmiechem. Litość Babisa Makridisa nie jest może dziełem wybitnym, ale z pewnością – oryginalnym (jeśli udamy, że nigdy nie widzieliśmy żadnego greckiego filmu) i… całkiem przyjemnym. Odnoszę zresztą wrażenie, że gdyby tylko twórcy dopracowali parę elementów, powstałby prawdziwy majstersztyk.
Po bardzo dobrym, choć może niedocenionym debiucie – Kamperze (2016) – Łukasz Grzegorzek przedstawia kolejny film. Podczas gdy Kamper przeplatał komizm i elementy tak zwanego „feel-good movie” z poważną refleksją, Córka trenera łączy nudę z kiepskimi żartami. Niestety.
Budulcem, z którego Lars von Trier konstruuje swój pomnik na placu kultury i sztuki, jest jego prowokacyjna emocjonalność. Można naturalnie zarzucić reżyserowi brak samokontroli czy wyczucia, ale nie interesującej wyobraźni, swoistej zachęty do zapoznania się z każdym jego dziełem. Tymi samymi cechami obdarował protagonistę swojego nowego filmu. Z jakim skutkiem?
Zabawa zabawa to najnowsze dzieło Kingi Dębskiej, autorki filmu Moje córki krowy (2015). Dębska porusza temat alkoholizmu kobiet. Jak przyznaje w jednym z wywiadów – kobiety piją inaczej niż mężczyźni. W swoim filmie przeplata trzy etiudy. Każda dotyczy kobiety w innym wieku i innym stadium uzależnienia. W ten sposób poznajemy dwudziestoletnią Magdę (Maria Dębska), piękną studentkę z perspektywą na sukces, czterdziestoletnią Dorotę (Agata Kulesza), cenioną warszawską prokurator, oraz sześćdziesięcioletnią Teresę (Dorota Kolak), profesor oraz ordynator oddziału dziecięcego. Są to kobiety, które – wydawać by się mogło – mają wszystko. Piękny dom, rodzinę, spełnienie zawodowe. Jeśli jednak zajrzymy pod płaszczyk pozornego szczęścia, naszym oczom ukażą się różne dysfunkcje. „Zniszczyłaś mi życie” – słyszy Teresa od swojej córki. „Śmierdzisz” – syn z wyrzutem odsuwa się od Doroty, kiedy ta próbuje go przytulić. „Napij się, będziesz milsza” – słyszy Magda. Życie kobiet dalece odbiega od ideału, a ich złudzenia o tym, że piją nie więcej niż przeciętny Polak, powoli się rozwiewają.
Kraina wielkiego nieba to debiut reżyserski Paula Dano. Dotychczas na srebrnym ekranie mogliśmy podziwiać jego kreacje aktorskie w tak znakomitych filmach jak choćby Okja (2017) czy Aż poleje się krew (2007), ale także w bardziej „ekscentrycznych” dziełach, jak Człowiek-scyzoryk (2016), gdzie wystąpił w duecie z
Pięćdziesiąt cztery lata temu świat po raz pierwszy poznał filmową Mary Poppins – magiczną nianię, która przybyła z chmur, by objąć opiekę nad dwójką niesfornych dzieci jednej z londyńskich rodzin. Zarówno efekty specjalne, muzyka jak i znakomita gra aktorska Julie Andrews i Dicka Van Dyke’a
Gdyby ktoś mnie zapytał, czy oglądałam najnowszy film Alfonso Cuaróna, byłabym mocno zdziwiona. Jak to oglądałam? Ja byłam świadkiem tej historii. Przeżywałam razem z bohaterkami każdy kolejny dzień ich życia, zastanawiając się – co jeszcze przyniesie im los? Byłam tam – w latach 70. w Meksyku
