Mężczyzna pamięta, że ocknął się na żwirze obok torów. Podniósł się z trudem i szedł przed siebie tak długo, aż dotarł na Dworzec - jak się później okazało – Centralny w Warszawie. Kiedy próbował zmyć krew z twarzy, nie poznał swojego odbicia. Nie wiedział kim
Mroczną rzeczywistość permanentnego zagrożenia, zniewolenia i inwigilacji spowijają kolorowe dymy, a wszędzie wokół migoczą barwne neony. Atrakcyjna warstwa wizualna pierwszego polskiego serialu Netflixa wydaje się przeciwieństwem realiów komunizmu. Jednak, paradoksalnie, okazuje się spójna z porządkiem świata wykreowanego w 1983, podkreślając, że serial nie jest obrazem wiernym prawdzie historycznej, ale jedynie prezentuje alternatywną wersję dziejów przełomu XX i XXI wieku.
Ostatni artykuł rozpocząłem od stwierdzenia, że YouTube to prawdziwa skarbnica wiedzy dotyczącej szeroko pojmowanej problematyki kultury, w tym także problematyki okołofilmowej. Omawiany przeze mnie kanał, czyli Skazany na film, jest serią wideoesejów na temat rozmaitych obrazów filmowych. W tym tygodniu skupimy się natomiast na programach
U ZARANIA KOSMICZNEGO HORRORU ”Najstarszą i najsilniejszą emocją ludzkości jest strach, a najstarszym i najsilniejszym rodzajem strachu jest strach przed nieznanym.”[1] – takimi słowami zaczyna się esej autorstwa Howarda Phillipsa Lovecrafta, zatytułowany Nadprzyrodzona groza w literaturze i słowa te można z powodzeniem uznać za element definicji
Na sam początek chciałbym przeprowadzić mały eksperyment. Przesłuchajcie proszę ten krótki fragment:
Jest to opowieść o mężczyźnie prześladowanym przez pewien obraz z dzieciństwa – tymi słowami Chris Marker – jeden z czołowych kinowych wideoeseistów – rozpoczyna swój eksperymentalny „film” – La Jetée.
Ile powstało filmów o Robin Hoodzie? Słyszałam wielokrotnie, że produkcje o tej tematyce są do siebie zbyt podobne i przez to nic nowego nie oferują. Powielają tylko utarty schemat upadłego lorda, który staje się banitą. Otto Bathurst – reżyser nowego Robin Hooda – pokazuje nam
Z kinem grozy niestety bywa tak, że ciężko znaleźć film, który byłby chociaż dobry, nie wspominając o wybitnym. Zdarza się taki, owszem, ale jest to prawdopodobnie jeden na sto horrorów. Niestety dużo bardziej znane są superprodukcje wątpliwej jakości, które są albo zmarnowanym potencjałem, albo jednym
Ostatnimi laty wyjątkową popularność zyskują antywesterny. Za tę konwencję zabierają się zarówno doświadczeni reżyserzy, z Quentinem Tarantino na czele (Django, Nienawistna ósemka), jak i debiutanci tacy jak John Maclean (Slow West). Nie po raz pierwszy, potencjał w tej formule dostrzegli także bracia Ethan i Joel
Każdy kolejny film klasy zet, opierający się na konwencji monster movie, wydaje się udowadniać widzom, że wyobraźnia twórców stojących za tymi dziełami jest nieskończona. Wymyślają oni coraz to nowsze, przerażające w założeniu potwory, łaknące krwi i zabijania. Jak można zauważyć, najczęściej wybierają oni dla tego
