logo
mobile-logo
Recenzja

Nie spodziewałam się po filmie Nad morzem niczego dobrego i mój instynkt mnie nie zawiódł. Sama reżyserka i autorka scenariusza twierdzi, że przy realizacji filmu odwołała się do klasyki europejskiego kina lat 60. i 70. Nurtuje mnie pytanie, co Angelina Jolie miała na myśli? W Nad morzem nie znajduję żadnych konotacji z kinem europejskim. To raczej tragiczny w skutkach artystowski bełkot w pięknej scenerii, kostiumach i charakteryzacji.

Czytaj dalej
0 Komentarzy
2396 wyświetleń
przez:
Recenzja

Na przestrzeni kilku ostatnich lat zauważyć można ponowne zainteresowanie tematyką Dzikiego Zachodu. Dość wspomnieć takie produkcje jak: Propozycja (2005), Zabójstwo Jesse’ego Jamesa przez tchórzliwego Roberta Forda (2007) czy Prawdziwe męstwo (2010) – przy którym notabene można doszukać się duchowego pokrewieństwa dzieła Macleana. Współcześnie western porusza się na zupełnie innej orbicie: klasycznie, nastawiony był na ukazanie walki dobra ze złem, dominowały w nim pościgi konne, widowiskowe strzelaniny, napady na dyliżanse, konflikty wojenne z Indianami (mocno upraszczając) – obecnie eksploruje płaszczyznę psychologiczną; narracja z tego względu jest często spowolniona na rzecz głębszego sportretowania poszczególnych postaci, estetyka zaś skupia się na wizualnych detalach, wzbogacając dzieło o wymiar metaforyczny, symboliczny, czy poetycki.

Czytaj dalej
0 Komentarzy
1793 wyświetleń
przez:
Recenzja

Czteroletnia podróż z Igrzyskami Śmierci kończy się w tym roku wraz z wejściem do kin ostatniej już części przygód Katniss Everdeen – rebeliantki z Dwunastego Dystryktu, która swoją miłością do siostry, niezłomnością i gotowością do poświęceń, zwróciła na siebie spojrzenia całego Panem. Trylogia Suzanne Collins, na podstawie której zostały zrealizowane filmy, przez wiele miesięcy cieszyła się zaszczytną pozycją na listach najpopularniejszych książek The New York Timesa. Czy ekranizacja trzeciej, a zarazem ostatniej części fenomenalnej powieści o futurystycznym państwie Panem okaże się równie wielkim sukcesem?

Czytaj dalej
0 Komentarzy
3032 wyświetleń
przez:
Recenzja

Nick Cave rozpoczyna narrację od wygłoszenia stwierdzenia „Pod koniec XX wieku przestałem być istotą ludzką. To niekoniecznie źle, tak po prostu jest”. To zdanie oddaje w pełni charakter obrazu i pokazuje, że nie mamy do czynienia z typowym filmem dokumentalnym, jak na przykład Pearl Jam Twenty z 2011 roku, którego twórcy bez problemu zmieścili się w ramach konwencji. Różni się też zasadniczo od głośnego w 2012 roku filmu dokumentalnego Sugar Man

Czytaj dalej
0 Komentarzy
1569 wyświetleń
przez:
Recenzja

Czytając zapowiedzi filmu Earl i ja, i umierająca dziewczyna, byłem przekonany, że będzie to opowieść podobna do filmu Gwiazd naszych wina. Ot, kolejna adaptacja książki o nastolatkach, których życie zmienia się przez straszliwą chorobę i którzy w obliczu śmierci zaczynają darzyć się uczuciem. Szczęśliwie, nie do końca miałem rację.

Czytaj dalej
0 Komentarzy
2824 wyświetleń
przez:
Recenzja

Kino skandynawskie znane jest ze swojej prostoty i kameralnej atmosfery. Charakteryzuje je surowa i bezbarwna estetyka, często zupełnie niezrozumiała dla widza przyzwyczajonego do amerykańskich efektów specjalnych, szybko postępującej fabuły i typowo hollywoodzkiej gry aktorskiej. Nordyckie produkcje są zaprzeczeniem wszystkich wymienionych elementów. Stawiają widza przed realistycznym, często przygnębiającym obrazem świata, który w sposób dosadny przedstawia nawet najbardziej banalną historię. Skandynawscy twórcy w niemal mistrzowski sposób łączą realizm z groteską.

Czytaj dalej
0 Komentarzy
1659 wyświetleń
przez:
Recenzja

Od ponad dziesięciu lat Johnny Depp zdaje się być w zastoju. Karykaturalne role będące kolejnymi wariacjami Jacka Sparrowa lub udział w koszmarnie przeciętnych przedsięwzięciach, jak Transcendencja, sprawiają, że przykro oglądać takie marnotrawstwo talentu. Wiadomość o zaangażowaniu aktora w produkcję Paktu z diabłem przyjąłem więc z wielką ekscytacją. Pojawiła się nadzieja, że rola Jamesa „Whitey” Bulgera pozwoli Deppowi przypomnieć nam o swojej wielkości. Czy udało mu się stanąć na wysokości zadania?

Czytaj dalej
0 Komentarzy
1647 wyświetleń
przez:
Recenzja

Horrory dzielą ludzi na trzy grupy: tych, którzy je uwielbiają, tych, którym są one obojętne, ale oglądają je od czasu do czasu, głównie po to, żeby móc się pośmiać z zawartej w nich dawki absurdu, oraz tych, którzy ich nie oglądają i nigdy nie zamierzają, bo są przerażające i ohydne. Ja z całą pewnością zaliczam się do trzeciej grupy, o czym chyba wie i naigrywa się ze mnie każdy mój znajomy. W końcu stwierdziłem: dosyć tego! Pójdę na horror do kina, gdzie jest ciemno jak w grobie, słyszy się dziwne odgłosy z nieznanego źródła, a obok ciebie siedzą obcy ludzie (kto wie, czy nie psychopaci?). Tak trafiłem na seans Crimson Peak: Wzgórze krwi. Bardzo sympatyczny tytuł.

Czytaj dalej
0 Komentarzy
2090 wyświetleń
przez:
Euro-wizje - najlepsze kino europejskie / Recenzja

Brazylijski fotograf Sebastiao Salgado poświęcił swoje życie tworzeniu traktatu o doli człowieka: językiem światła i cienia spisuje dzieje ludzkości od ponad czterdziestu lat. Jego działalnością zainteresował się między innymi niemiecki reżyser Wim Wenders – do tego stopnia, że uczynił ją tematem swojego najnowszego dokumentalnego filmu. Sól Ziemi jest próbą stworzenia portretu uczestnika najważniejszych wydarzeń XX wieku.

Czytaj dalej
0 Komentarzy
3567 wyświetleń
przez:

mfcinerama@gmail.com

facebook.com/MagazynCinerama

Copyright © Magazyn Filmowy CINERAMA. Wszystkie prawa zastrzeżone.